Ölüm Anı

The Falling Soldier (1936)-Robert Capa

Ölüm, en yalın haliyle her şeyin bittiği an. Eğer ölüm insan bedenine hızla girip yok eden bir kurşunsa, havaya fırlatıp atılan bir sigaranın yere düşüşünden daha hızlı son verecektir yaşamımıza. Eğer yaşadığımız hayatı bir amaç uğruna geçirdiysek, yüzyıllık bir ömrün sonuna gelmişizdir ya da zaten zamanı harcamışsak ölüm belki de kısa yaşamımız için bir çare olacak olabilir.

Radiohead

Radiohead 90'larda hayatımıza giren belki de bir kısım rock dinleyicisinin atlayıp geçtiği bir grup. Dinleyicisi olmamış olsanız bile Creep'le beynimize kazınan, How to Disappear Completely, Knives Out, Karma Police ile The Doors'un bir otuz yıl sonrası gibi adlandırabileceğimiz Radiohead alternatif rock müziğini en iyi temsil eden gruplardan birisi. 

Gitarların arkasına usulca yerleştirilen keyboardlar ile rock-elektronik müziği bir arada işlemeleri, yıllar sonra keyboardların arkasına gitarları alarak, hatta daha sonra tamamen gitarları kaldırarak yaptıkları müzik şuan geldiği noktada başlangıcından çok farklı olsa da türün başarılı örneklerinden Radiohead.

Albert Camus

..Dekorların yıkıldığı olur. Yataktan kalkma, tramvay, dört saat çalışma, yemek, uyku ve aynı uyum içinde salı, çarşamba, perşembe, cuma, cumartesi, çoğu kez kolaylıkla izlenir bu yol. Yalnız bir gün 'neden' yükselir ve her şey şaşkınlık kokan bıkkınlık içinde başlar. 'Başlar', işte bu önemli. Bıkkınlık, makinemsi bir yaşamın edimlerinin sonundadır, ama aynı zamanda bilincin devinimini başlatır. Onu uyandırır, gerisine yol açar. Gerisi, bilinçsiz olarak yeniden zincire dönüş ya da kesin uyanıştır. Uyanışın ardından sonuç gelir zamanla, intihar ya da iyileşme..

..Uyumsuzluk duygusu, her sokağın dönemecinde, her adamın yüzüne çarpabilir. O durumuyla, acıklı çıplaklığı, parıltısız ışığı içinde, kavranılmaz bir şeydir. Ama bu güçlük bile düşünülmeye değer.. -Uyumsuz Duvarlar/Sisifos Söyleni

AC/DC

Artık yaşlandılar bunlardan bir iş çıkmaz mı diyorsunuz? Bir kez daha dinleyin o zaman! 

Black Ice (2008), yaşayan efsane AC/DC nin uzun bir aradan sonra çıkardığı, Rock N' Roll Train gibi oldukça iyi şarkıların yer aldığı son albümü. Bu kadar uzun bir aradan sonra bekleneni karşılar mı karşılamaz mı diye kaygı duymuşlar mıdır bilmiyorum ama 30 yılı aşkın bir süre müzik yapıp hala üretebiliyor ve hala iyi bir şeyler üretebiliyorlarsa bize de sadece dinlemek kalır. Albüm artık çok da rastlayamadığımız klasik heavy metal sounduna sahip son yıllarda yapılan nadir albümlerden birisi.

Amelie

Audrey Tautou'nun iri, siyah gözleri ve alnına uzanan kısacık kesilmiş saçlarıyla unutamadığımız Amelie, etrafındakileri mutlu etmek için uğraşan bir peri kızı gibi ve Audrey ile birlikte film, adeta mutluluğun sinemadaki yüzü oluyor. 


Henüz yalnızca festivallerde gösterilirken izleme fırsatı bulduğum Amelie'yi yıllar sonra tekrar izlediğimde de hala içimde güzel duygular uyandırıyor.  Sıcaklığı ve  neşesi dışında aynı zamanda renklerin, mekanların uyum içinde kullanıldığı filmde Yann Tiersen'in müzikleri tıpkı Elveda Lenin! gibi filmi unutulmaz yapan en önemli şeylerden birisi.

Mr. Nobody Soundtrack

Albüm oldukça iyi hazırlanmış 16 şarkıdan oluşuyor. Parçaların çoğu, pek çok filmde daha önce kullanılarak sinema izleyicilerinin aklında yer etmiş olsa da, filmle birlikte aynı şarkılar farklı sahnelerde yeniden hayat bulmuş. 

Mr. Sandman-Back To The Future, Where is my mind-Fight Club, Everyday-Big Fish yıllar sonra Mr. Nobody ile tekrar kullanılarak, yeni sahneleriyle hafızamızda yer etmeyi başardı. Özellikle Eric Satie'nin filme kattığı derinlik, piyanodaki  kimi zaman sakin, kimi zaman neşeli melodileri ve müziğin arkasında akıp giden görüntüler çok başarılı.